Positiviteit is de rode draad

Elke keer weer uitleggen wat je achtergrond is, wat je mankeert, een snelle diagnose, een andere pijnstiller proberen. De medische wereld had niet de tijd voor het verhaal wat er achter zit. Bij De Gezonde Zaak heb je 12-13 weken intensief contact, je gaat veel dieper in op je pijnklachten, waar komt het vandaan en hoe kan je daarmee omgaan. Het is een heel groot verschil in benadering.  Het begon al bij de intake, waarbij werd verzocht om te stoppen met alle medicijnen om het effect van het programma te kunnen meten. Hoewel ik het aan het afbouwen was, was het wel een shock voor mij, zo’n pilletje was mijn houvast.

En dan het intake-verslag: daar stond o.a. in dat deze man slecht in contact stond met zijn eigen lichaam, stressverschijnselen had met mogelijk een onderliggende depressie. Ik herkende me daar totaal niet in. Ik associeer stress met hoge bloeddruk, een kort lontje e.d. en dat had ik helemaal niet.

Het stoppen met de medicijnen zorgde voor de eerste verbetering in mijn situatie en ook mijn eetlust kwam langzamerhand terug.

Werk direct besproken
Groot verschil is ook dat weer (volledig) aan het werk direct wordt besproken: “over 12 weken ben je weer fulltime aan het werk”. De eerste reactie was : “Hoezo weer fulltime aan het werk? Ik ga pas weer meer uren werken als ik me beter voel!”.

Toch is dat de kern van het traject. Ze draaien de boel om. Je gaat weer fulltime werken maar wat heb jij daarvoor nodig? Je maakt al snel een werkhervattingsschema. En het doel is bereikt, in 12 weken tijd heb ik mijn werk weer opgebouwd en werk ik weer fulltime.

Andere benadering van pijn
De insteek is: de pijn is er, kijk ernaar, accepteer dat die er is, parkeer de pijn en kijk wat er wel mogelijk is. Dat was voor mij de omgedraaide wereld. Tot dan was ik gefrustreerd over wat ik niet meer kon en eigenlijk de hele dag bezig met de pijn. In dit traject leer je de pijn minder aandacht te geven en dat werkt, dan heb je er ook minder last van.

Voor mij was de combinatie van veel theorie (Hoe werkt pijn, stress, vermoeidheid in je lichaam? In hoeverre bepaalt je karakter je gedrag? Hoe gedraag je je en hoe kun je dat beïnvloeden?), de persoonlijke gesprekken met de psycholoog, de groepsoefeningen en het bewegen precies wat ik nodig had.

Elke week werd een stuk theorie behandeld, een aantal groepsoefeningen gedaan, had je een persoonlijk gesprek en een uurtje beweging. Het feit dat je in een groep zit, heeft als voordeel dat je andere ervaringen hoort en andere manieren van ermee omgaan. Risico is dat je andermans problemen teveel aantrekt. Maar we hebben veel aan elkaars input gehad. Opvallend is hoe goed je oplossingen voor een ander weet maar voor jezelf niet.

Kijken naar wat wel kan
Rode draad in het traject is positiviteit. De begeleiders stralen dat voortdurend uit. Niet kijken naar wat niet kan of niet goed gegaan is, maar kijken naar wat wel lukt en wat wel goed gegaan is. Week na week was bij mij de verbetering zichtbaar. Ik heb nog steeds pijnklachten, maar gebruik geen medicijnen en de pijn overheerst niet meer mijn leven.

Ik kijk terug op een zeer waardevol traject waar ik veel baat bij heb gehad. Van een uitzichtloze situatie naar een mooi uitzicht op een beter leven. Belangrijk is ook dat het met de 12 weken niet afgelopen is, er zijn nog twee terugkom momenten om te zien of de ingeslagen weg duurzaam is. Het behandelprogramma is geen wondermiddel, oude gewoontes liggen op de loer, maar dan is het fijn dat ik op het geleerde terug kan grijpen en weet wat ik eraan kan doen. Regelmatig doe ik een bodyscan om mij te ontspannen en check ik bij mijzelf hoe ik ervoor sta. Ik ben er heel bewust van.

De Corona-crisis heeft in mijn geval het voordeel dat ik thuiswerk en daardoor erg flexibel ben in de werk- en rusturen. Ook het gemis aan reisuren werkt in mijn voordeel.

Het juiste moment
Vaak is mij de vraag gesteld: “Had je niet eerder met dit traject moeten starten?” Ik denk van niet. De eerste reactie van iemand met pijn is dat je die pijn weg wilt hebben. Medicijnen of een operatie, het maakt niet uit. Vandaar dat ik in eerste instantie diverse onderzoeken heb ondergaan om de oorzaak van de pijn te vinden. Met de wachttijden in de zorg ben je steeds een paar maanden verder voor een onderzoek (of second-opinion). Kennelijk moest ik eerst het medische traject aflopen en ook een paar maanden “niets” doen (als ik sliep had ik geen pijn, dus wilde ik zoveel mogelijk slapen). Toen beide trajecten niets opleverden was ik klaar voor het traject bij de Gezonde Zaak.

Ik bedacht me laatst dat het toch gek is dat je je auto elk jaar laat nakijken en keuren, maar dat je je eigen lichaam nauwelijks aandacht geeft. Dat hoop ik in de toekomst beter te doen!